- Tato, PiS obiecał 500 złotych na każde dziecko, tak? - spytała niespodziewanie Roza. Oglądałem właśnie w telewizji posiedzenie Sejmu. Roza siedziała obok i klikała zapamiętale w smartfon. Jak zwykle sprawiała wrażenie, jakby nic poza komórką nie miało na tym świecie jakiegokolwiek znaczenia. - Owszem, obiecał - przytaknąłem i spojrzałem na nią nieco zaskoczony, bo naprawdę nie sądziłem, że grając w "coś-tam-coś-tam-tato-i-tak-nie-zapamiętasz" moja 12-letnia córka rejestruje jakiekolwiek dodatkowe przestrzenie.Przestała klikać i popatrzyła na mnie. - To wiesz, co ja myślę? Że na te wszystkie dzieci in vitro, które są zamrożone w pojemnikach, też. No bo przecież nie mogą teraz powiedzieć, że to nie dzieci. Skoro wcześniej tyle razy mówili, że dzieci. Byłbyś tak miły i podsunął to także innym rodzicom od in vitro? Oczywiście możesz powiedzieć, że sam to wymyśliłeś... - uśmiechnęła się i wróciła do gry. Popatrzyłem ponownie na telewizor. Przemawiał poseł Piotrowicz, ale nie wiem, co mówił, bo ściszyłem. Chyba nie jest jeszcze z nami tak źle, pomyślałem. Rośnie pokolenie, które pogra z PiS-em skuteczniej niż PiS pogrywa z nami.
Już w niedzielę kolejne wybory. Osiołkowi w żłoby dano...
Politycy prześcigają się w składaniu obietnic. Usiłują udowodnić przeciwnikom, że są lepsi od nich. A tak szczerze, różnią się między sobą tylko kilkoma poglądami:
"Każdy się wstydzi. Każdy się wstydzi trzech rzeczy. Że nie jest ładny. Że za mało wie. I że niewystarczająco dobrze radzi sobie w życiu. Każdy. Dlaczego więc nikt się do tego nie przyznaje? Dlaczego nikt o tym nie mówi? O ile łatwiej by się nam rozmawiało na przyjęciach, gdyby można to było powiedzieć głośno." - Małgorzata Halber /Najgorszy człowiek na świecie/ znalezione na FB... przez Lubię czytać...
Zrobię coś, czego nie lubię robić, choć robię często - w myślach. I nie chodzi o sceny z Grey'a!
Nie jestem wyrocznią jeśli chodzi o savoir vivre, a tym bardziej w kwestii mody... Ale na miłość boską, jakbym szła na "widzenie do prezydenta kraju, w którym mieszkam" spędziłabym trochę czasu przed lustrem. Pewnie wybrałabym bezpieczną alternatywę, coś klasycznego, stonowanego. Pewnie i czarnego (no dobra, z czerwonym). Coś, co nie przyciągnie tłumu maruderów (choć z moją figurą to i tak zawsze kłopot...). No więc (przepraszam polonistkę za "no więc"!), muszę głośno wyrazić swoje marudzenie (w sposób mało asertywny zapewne) z pełnym szacunkiem dla odtwórczyni oskarowej, tytułowej Idy, ale...
NA MIŁOŚĆ BOSKĄ, KOBIETO, COŚ TY NA SIEBIE UBRAŁA? Ta spódnica... I te włosy... Czuję się powalona. Ale szacunek za Oskara. Poważnie.
Spróbujmy. Bez konkretnego wyzwania, do którego się przyłączam. Czuję, że dam radę. Że nareszcie po tylu latach mam ten spokój, który pozwala czytać. I zagłębiać się w świat bohaterów.
A zatem czytam. Po cichu sobie i głośno dzieciom. Czytam w domu, autobusie... Czytam książki dla dorosłych i dla dzieci. Baśnie, powieści, wiersze, opowiadania, literaturę popularnonaukową. Czytam. I żyję. A zatem: przeczytam 52 książki w roku 2015?
Gdybym miała dostęp do internetu będąc w szkole, matematyka byłaby moim ulubionym przedmiotem. Mądry Polak po fakcie, czy jak to tam szło. Z miłą chęcią (sic!) poszłabym na lekcję matematyki...
Robi mi się z tego notatnika współczesna prasówka - taki zeszyt, w którym wklejam ciekawsze fragmenty wiadomości. Co za to mogę, że znajduję takie kwiatki?
Voila, Cezik&KlejNuty ze Stingiem... Możliwe? Jak się okazuje, w wirtualu możliwe! Pomijam aspekt "wódy" i to, że nie wiem, kim jest niejaki Cezik czy jakieś tam KlejNuty - robota mistrzowska! I muzyka też nie najgorsza... Dobremu we wszystkim dobrze ;)
Kopiowanie, przetwarzanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie zdjęć oraz treści zawartych w blogu "Z notatnika Porankowej Mamy" bez zgody autora jest zabronione i stanowi naruszenie praw autorskich (podstawa: Dz.U. 1994 nr 24 poz. 83)
Hej!
Zastanawiasz się, dlaczego Porankowa Mama oderwała się od porankowych opowieści? Cóż, wyobraź sobie, że Porankowa Mama także miewa przerwy na kawę!
Przerwa na kawę to te chwile (z reguły dosłownie chwila) w ciągu dnia / wieczorem, gdy matka może bezkarnie walnąć twarzą w blat i zamknąć oczy... Albo zrobić sobie kawę i pomyśleć, poczytać, popatrzeć, posłuchać, popisać, pogadać, ponarzekać, pośmiać się, pooglądać... Cokolwiek, byle dla siebie. Przerwy na kawę nie dotyczy rodziny, a zatem nie ma dla nich miejsca w opowieściach rodzinnych.
